ประเทศกูมี...มีอะไรบ้าง...มีสารพัดละ อย่าง 'มี่ป๋อง' การ์ตูนนิสต์แนวเสียดสี ฮาๆ คันๆ ขำ ล่าสุดโพสต์ข้อความ 'ครอบครัวคนจีน ลูกหลานสักเป็นเรื่องใหญ่ แต่อาม่าสักคิ้ว' เออ...แล้วไง!! ในเมื่อมีเม้นท์โพสต์ใต้ภาพแบบ 'ประเทศกูมี' ว่า

            'เห็นวัยรุ่นย้อมผมขาวตามแฟชั่น บอกว่า "บ้า"....ทีอาม่าหัวดำปี๋เลย'

            'อาม่าสักคิ้วสีดำออกเขียว ทรงอิโต้เปาปุ้นจิ้น'

            ถ้าคิดภาพอิโต้ไม่ออก ไปส่องหน้าอาม่าอีกทีนะ อาม่าคงคล้ายกันละ

            'ประเทศกูมี' อย่างนี้ก็ฮาๆ กันไปรับปีใหม่

แต่ปีใหม่ที่ผ่านมามีเคส 'ประเทศกูมี' ที่ฮาไม่ออกเหมือนกัน เมื่อ Moon Cafe ที่ตลาดนัดรถไฟ ศรีนครินทร์ได้รับโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตละมัง เมื่อซูเปอร์สตาร์หญิงที่ทรงอิทธิพลของโลกอย่าง ลิซ่า-ลลิษา มโนบาล สมาชิกวงเกิร์ลกรุ๊ปชื่อดัง BLACKPINK ไปเยือนที่ร้านและโพสต์ภาพขึ้นโซเชียล  ด้วยฐานสาวกของลิซ่าที่มีถึง 28 ล้าน นั่นธรรมดาที่ไหน แล้วการโพสต์แต่ละครั้งของลิซ่า ใช้เวลาไม่มากก็มีคนมาไลค์ 2-5 ล้านไลค์ได้ไม่ยาก

การโพสต์ภาพที่นี่ด้วยความเต็มใจนั้น เธอไม่ได้คิดค่าโปรโมทอันใด ดังนั้น นี่จึงนับเป็นโชคและโอกาสที่พึงไขว่คว้า แต่ต้องขีดเส้นตัวเน้นๆ คือโอกาสที่พึงไขว่คว้า นั้นต้องอยู่บนความรับผิดชอบและจริยธรรม ทว่า ทางเดินที่ Moon Cafe เลือกทำการตลาดกลับพลิกโอกาสเป็นวิกฤตได้อย่างเหลือเชื่อ ด้วยการโพสต์ภาพของไอดอลสาวมาลง เพื่อโปรโมทร้านของตนเองในเฟซบุ๊กของร้าน พร้อมข้อความประกอบแบบไม่ให้เกียรติ โดยระบุว่า โซฟาตัวที่ลิซ่านั่ง มีคนส่งข้อความมาขอซื้อต่อในราคา 1 แสนบาท แต่ราคายังไม่เป็นที่โดนใจของทางร้าน หลังจากนั้นก็มีชาวเน็ตผู้ชายอีกหลายรายคาดว่าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้าน เข้ามาคอมเมนต์ด้วยข้อความไม่เหมาะสม คุกคามและลบหลู่เพศแม่อย่างไม่น่าให้อภัย ถึงขั้นหยาบโลน ไม่ใช่แค่หยาบคาย ทำให้เกิดกระแสแฮชแท็กที่มาแรงในโลกทวิตเตอร์#มูนคาเฟ่ชั้นต่ำ สะท้อนทัศนคติด้านมืดที่มีกับเพศแม่อย่างที่สังคมไม่ควรให้อภัย เพราะนั่นต่อให้ไม่ใช่ลิซ่าที่เป็นคนดังก็ไม่ควรมีผู้หญิงคนไหนถูกกล่าวถึงอย่างจาบจ้วงล่วงเกินเช่นนี้ 

ฉะนั้น ไม่ต้องแปลกใจที่เจ้าของร้านออกมาขอโทษก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะสายไปแล้วและแบรนด์ของคุณนั้นเสียไปแล้ว ผู้คนจดจำในด้านลบไปเรียบร้อย ทางออกที่ทางร้านแก้ปัญหาคือ ปิดเพจและปิดร้านอย่างไม่มีกำหนด เพื่อหลบกระแสที่ดันเดินสะดุดเท้าตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ

จริงๆ ถ้าคาเฟ่แห่งนี้โพสต์ภาพลิซ่าในเพจ ขึ้นข้อความขอบคุณ ซาบซึ้งที่เธอมาเยือน หรือเก็บภาพเปรียบเทียบโลเกชั่นที่เธอใช้เป็นที่ถ่ายภาพ แล้วบอกที่มาก็ยังถือว่ามีสตอรี่จะเล่า (Storytelling) หรือบอกโซฟา รถ พร็อพในฉากซื้อมาจากไหน ยังไง นี่ก็เป็นสตอรี่ได้ ในร้านจะขึ้นภาพของเธอ ณ จุดนั้นๆ ก็ถือเป็นประวัติศาสตร์ของร้าน เชื่อเถอะว่า สาวกสาวลิซ่ายังไงต้องแวะเวียนมาเก็บภาพด้วย จากนั้น หากอยากปั่นกระแส จัดประกวดถ่ายภาพในโลเกชั่นนั้นๆ คาเฟ่ ก็เกิดได้ มีกิจกรรมสนุกๆ ร่วมกันระหว่างร้านกับลูกค้าด้วยซ้ำ ถือเป็น Content + Commerce ที่น่าจะลงตัวกว่า

            แต่ทางร้านกลับเลือกเล่น Negative Approach แล้วมันจะเกิดได้อย่างไร

            นอกจากขอตบอกผาง!! อุทานดังๆ 'ประเทศกูมี'

เมื่อเทียบอีกเหตุการณ์เกิดขึ้นใกล้เคียงกัน เมื่อลิซ่าแวะไปดื่มน้ำเต้าหู้ที่ร้านเจ๊วรรณ ซอยจุฬา 22 ถนนบรรทัดทอง ที่ปกติก็ดังอยู่แล้ว แต่หลังจากที่เธออุดหนุนร้านนี้ ก็ยิ่งมีคนไปอุดหนุนแน่นเอี๊ยด ทั้งที่ร้านนี้มีเพจของตนเอง แต่อัพเดทแค่ปี 2015 เท่านั้น เมื่อได้แรงส่งจากลิซ่าก็เท่ากับต่อยอดกันได้ โดยไม่ต้องออกแรงแต่ประการใด

            ที่สำคัญ ทางร้านไม่ได้ฉวยโอกาสจากลิซ่า

            นี่คือความดีที่ 'ประเทศกูมี' เหมือนกัน

            มีคนบอกเพราะร้านเจ๊วรรณเป็นอาม่า อาซิ้ม หรือเปล่า เลยไม่ทันโลกโซเชียล

            จริงๆ ก็ต้องบอกว่า การไม่ตื่นรู้ หรือไม่เท่าทันกับโลกดิจิทัลก็ไม่ใช่สิ่งผิด

            แต่สิ่งที่ผิดคือการที่มีร่างกายสมประกอบ แต่ต่อมจริยธรรมบกพร่องมากกว่า

THE CRITICS _MarketPlus Magazine Issue 120